piątek, 9 maja 2014

Caput XXXII

O poranku pierwsze promienie słońca wdarły się przez cienką tkaninę rolet do sypialni niczym nieproszony gość. Jasność skierowała się ku oczom Oliwiera, wywołując na jego twarzy grymas. Blask lekko go oślepił, ostatecznie wyrywając go z upojnego snu. Lejkowicz leniwym, okrężnym ruchem dłoni przetarł zaspane oczy i niechętnie rozchylił ciężkie powieki. Kilkukrotnie poruszył zbolałym karkiem, po czym zacisnął dłonie w pięści i uniósł je do góry, chcąc rozprostować odrętwiałe po nocy ciało. Niespodziewanie jednak poczuł na swojej klatce piersiowej ciężar, który uniemożliwiał mu rozciągnięcie zesztywniałych mięśni. Był to jednak niezmiernie wspaniały ciężar. Na jego nagim torsie spoczywała bowiem głowa Zuzy, która nadal słodko drzemała. W pierwszym odruchu chłopak miał zamiar obudzić dziewczynę i natychmiast zmienić pozycję na wygodniejszą. Po chwili wahania jednak zmienił zdanie. Widząc blondynkę, która nieruchomo spoczywała na jego ciele, uśmiechnął się do siebie. Była naga i bezbronna, zdana wyłącznie na niego. Oliwier odruchowo uniósł dłoń, aby pogładzić jej gęste włosy, jednak wstrzymał się, gdy jego ręka znalazła się tuż nad głową dziewczyny. Nie. Doskonale widział, że nawet najdrobniejszy dotyk mógłby ją obudzić. Pomimo, iż jego obecna pozycja była dla niego niezmiernie niekomfortowa, nie chciał przerywać lekkiego snu zielonookiej. Wiedział bowiem, że przeżycia zeszłej nocy z pewnością bardzo ją zmęczyły. „Trudno, mogę trochę pocierpieć – pomyślał, wsuwając prawą dłoń pod głowę, by choć odrobinę ulżyć swoim kręgom i wbijając wzrok w poruszane spokojnym, miarowym oddechem ciało blondynki. – Chyba nie będzie spała do południa…”

***

Zuza lekko uniosła powieki. Oczami wąskimi jak szparki spostrzegła, że pokój wypełnił już jasny, słoneczny blask. Musiał być już ranek. Dziewczyna jednak nie chciała jeszcze wyrywać się z błogiego stanu półświadomości, w którym obecnie tkwiła i ponownie mierzyć się z szarą codziennością. Nie chciała przerywać swojego cudownego snu. Snu o nocy spędzonej z Oliwierem. Czuła się tak cudownie! Naiwnie łudziła się, iż poranek nigdy nie nastanie, a marzenie nie dobiegnie końca. Niestety tego dnia musiała opuścić wygodne łóżko dość wcześnie, ponieważ miała sporo zadań do wykonania. Wczoraj przez swoje złe samopoczucie bardzo zaniedbała naukę, a przecież matura zbliżała się wielkimi krokami. Z tego więc powodu nie mogła pozwolić sobie na kolejny dzień słodkiego lenistwa. Niechętnie otworzyła oczy i szybko omiotła sypialnię przelotnym spojrzeniem. Wciąż nie potrafiła przyzwyczaić się do tego, iż zaraz po przebudzeniu jej wzrok nie padał na zielone ściany jej starego pokoju, srebrzystoszary zegar i świerk rosnący za oknem. Witając dzień w nowym miejscu, w dalszym ciągu czuła się nieswojo. Niestety, nie mogła dłużej starać się odwlekać poranka. Sen odszedł w niepamięć, a cudny czar prysł niczym ulotna bańka mydlana. Pora znów stawić czoła nieprzychylnemu światu.
Starając się poruszyć, niespodziewanie spostrzegła, że jej głowa wcale nie spoczywała na poduszce, lecz na nagim ciele jej chłopaka. Lekko przerażona spuściła zawstydzony wzrok, kierując spojrzenie na swoje roznegliżowane piersi okryte jedynie chłodnym materiałem pościeli. Nagle zapragnęła zakryć się najszczelniej jak tylko potrafiła, jednakże obawiała się, że wykonując choćby najdrobniejszy ruch, obudzi Oliwiera, a swoim wstydem wywoła u niego niepohamowany atak śmiechu. Przełykając nerwowo ślinę, poskromiła instynkt i lekceważąc swoje skrępowanie, przymknęła oczy, by choć na chwilę zatrzymać pędzący czas i przeanalizować sytuację, w której niespodziewanie się znalazła. A więc to nie był sen? Naprawdę byli ze sobą? Naprawdę spędzili razem noc? Tak, pamiętała. Oczami wyobraźni odtwarzała wspomnienia z wczorajszego wieczoru.
Wszystko zaczęło się wspólnego leżenia w łóżku i oglądania filmu, którego tytułu dziewczyna nie była w stanie sobie przypomnieć. Choć przez cały wieczór trwali pośród sielanki, Zuza pragnęła tylko i wyłącznie tego, aby Lejkowicz został przy niej już na zawsze. Później zaś zaczęli się sprzeczać – jak zwykle zresztą. A później? Później się kochali. Tak, to było jedyne właściwe słowo. Żadne inne określenie bowiem nie było zdolne do wyrażenia tego, do czego doszło między nimi tego wieczoru. Kilkukrotnie już blondynce zdarzało się zastanawiać nad tym, jak będzie wyglądało ich pierwsze prawdziwe zbliżenie. Nigdy jednak nie spodziewała się, że może to być najbardziej niezwykły moment, jakiego kiedykolwiek doświadczyła. Przekroczenie pewnej granicy było ich wspólną decyzją. Oboje tego pragnęli i oboje wiedzieli, na co się decydują. Zuzka w końcu zdołała przełamać swój lęk przed bliskością. Noc z Oliwierem była najwspanialszym, co spotkało ją w życiu. Wciąż wracała pamięcią do każdej sekundy, do każdego momentu ich obcowania. Wciąż czuła na sobie subtelne muśnięcia ich ciał i ognisty dotyk ich warg. Nigdy nie sądziła, że jej pierwszy raz będzie tak cudowny. Retrospekcje wywoływały u niej zawrót głowy i zapierały dech w piersiach. Tak samo jak wczoraj, powoli zaczynała tracić kontakt z rzeczywistością. Oliwier był tak delikatny, tak czuły, a zarazem tak pewny tego, co robił. Dziewczyna bez problemu dopasowywała się do każdego jego ruchu, każdego drgnięcia jego mięśni. Ich gorące, urywane oddechy mieszały się ze sobą niczym farby na palecie znakomitego malarza, a rozpalone ciała nie były w stanie znieść choćby chwili rozłąki, bezustannie łaknąc wzajemnego ciepła. Pragnęli swojej bliskości, nie zważając na nic. Po raz pierwszy stanowili doskonałą jedność – zarówno fizyczną, jak i emocjonalną. Zuza nigdy nie spodziewała się, że obcowanie z jakimkolwiek mężczyzną da jej tyle spokoju, ukojenia, a zarazem ekstazy. Rozkosz płynąca z czułości Lejka sprawiła, że zielonooka nie poczuła nawet najmniejszego bólu. Mimowolnie uśmiechnęła się do swoich wspaniałych wspomnień i lekko poruszyła głową, mocniej przytulając policzek do torsu Oliwiera.
Chłopak od razu poczuł, że Orłowska w końcu się ocknęła. Instynktownie delikatnie poruszył się, pozwalając swoim mięśniom na chwilę wytchnienia. Nie zamierzał przecież nietaktownie zrzucać dziewczyny ze swojego ciała. Mimo wszystko jednak udało mu się nieznacznie zmienić pozycję, dzięki czemu poczuł się o wiele lepiej. Poruszywszy obolałym ramieniem, czule pogłaskał ją po głowie.
– Cześć, słonko… – powiedział, nie przestając gładzić jej włosów.
– Nie śpisz? – spytała zaskoczona. Ponieważ spodziewała się, że chłopak wciąż smacznie drzemie, mimowolnie zadrżała, usłyszawszy ciepły dźwięk jego głosu. Chcąc sprawdzić, czy rzeczywiście nie tkwiła w krainie snów, delikatnie przejechała dłonią po umięśnionym brzuchu Oliwiera. Tak, był prawdziwy. Jej chłopak, nie wytwór chorej imaginacji. Autentyczny, rzeczywisty, żywy...
– Jak widać na załączonym obrazku – mruknął, a na jego twarzy zabłądził niewyraźny uśmiech. Powoli zsunął dłoń z włosów dziewczyny na jej plecy. Opuszkami palców zaczął tworzyć na jej skórze jakieś niewidzialne wzory przypominające celtyckie tatuaże. Rozkoszując się chwilą, Zuza przylgnęła jeszcze mocniej do jego ciała. Czuła na swoim policzku rytm krwi pulsującej pod jego skórą. Niespodziewanie coś w jej wnętrzu sprawiło, że zapragnęła zwerbalizować wszystko to, co tkwiło na dnie jej duszy w tej chwili. Miała wrażenie, jak gdyby wszelkie tajemnice między nią a jej chłopakiem rozpadły się niczym mur berliński. Wiedziała, że choć raz powinna okazać mu to, co czuła, a co uparcie kumulowała na dnie swojego serca. Teraz właśnie nastąpił ten moment.
– Wiesz, ja… Nie wiem, jak to… No bo… Ty… Ja… – zaczęła, jąkając się. Nie potrafiła ubrać w słowa tego, co czuła w głębi duszy. Choć zawsze brzydziły ją ckliwe rozmowy rodem z brazylijskich telenowel albo hollywoodzkich komedii romantycznych, teraz – nie wiedzieć czemu – odczuwała silną, nieodpartą wręcz wewnętrzną potrzebę zwerbalizowania swoich uczuć. Serce podpowiadało jej, że Oliwier miał prawo w końcu dowiedzieć się, co tak naprawdę dziewczyna do niego czuła i czym dla niej był ich związek. – Kocham cię.
Wyznając prawdę, uśmiechnęła się lekko. Czuła się jakby kamień spadł jej z serca. Choć do tej pory nie zdawała sobie z tego sprawy, od dłuższego czasu obawiała się uczuć, jakimi darzyła Lejka. Do tej pory uważała, że było to niewyobrażalne uzależnienie. Teraz jednak odkryła, iż po prostu kochała go ponad wszystko. Chłopak był dla niej całym światem, oazą spokoju, latarnią morską pośród sztormu.  
Żużlowiec jednak nie potrzebował słownych komunikatów, by wiedzieć, jak ważny był dla Orłowskiej. Dziewczyna należała do osób, które czują się niezręcznie, kiedy są zmuszone mówić o tym, co tkwi w głębi ich duszy. Jej zachowanie jednak bezustannie upewniało go w przekonaniu, iż blondynka kochała go równie mocno jak on ją. Gdyby nie łączyło ich prawdziwe oraz głębokie uczucie, nie spędziliby razem tak cudownego czasu. Nie byłoby im ze sobą tak wspaniale. Lejkowicz bowiem musiał przyznać, że – choć był mężczyzną bardzo doświadczonym – spędził z Zuzą najcudowniejszą noc w swoim życiu. W relacjach damsko-męskich przecież najważniejsze były uczucia, nie zaś doświadczenie, umiejętności czy technika.
– Ja też cię kocham… I wiem wszystko. Nie musisz nic mówić – odrzekł spokojnie. Zdawał sobie sprawę, że uzewnętrznianie się bynajmniej nie było dla dziewczyny łatwe. W końcu należała do osób introwertycznych – słowa, które dotyczyły problemów albo emocji, trzeba było wydobywać od niej podstępem lub wręcz siłą. Z tego właśnie powodu, pomimo iż wypowiedź Zuzki sprawiła mu ogromną radość, postanowił nie niszczyć ich wspólnej chwili zbędnymi słowami. Cisza między nimi wyrażała przecież wszystko – poczucie prawdziwego szczęścia.
– Czuję się przy tobie bezpiecznie. Czuję się tak pierwszy raz od dawna… – kiedy wypowiedziała, to co tkwiło na dnie jej serca, odblokowała się. Kolejne wyznania same układały się w jej głowie i pragnęły ujawnić się światu. Prawda wylewała się na jej usta, nie zważając na zwyczajową rozwagę w doborze odpowiednich słów. Zuza poczuła niespodziewany przypływ szczerości, który postanowiła wykorzystać. Któż bowiem mógł przewidzieć dzień, w którym nadejdzie kolejny? Uznała również, iż poranek ów był najlepszą okazją, by powiedzieć chłopakowi, co tak naprawdę kłębiło się w jej wnętrzu. – Dobrze mi z tobą. Jestem szczęśliwa jak nigdy wcześniej. Nie masz pojęcia, jak bardzo się cieszę, że wyprowadziłam się z domu i zamieszkałam z tobą. Dziękuję ci. Dziękuję ci za wszystko. Za to, że się mną opiekujesz, pomagasz mi. Ale najbardziej dziękuję ci za to, że jesteś tu ze mną.
– Jestem i będę zawsze… – szepnął. Pod wpływem jej otwartości, również zdobył się na krótki monolog. Chociaż wielokrotnie mówił Zuzce, co do niej czuje, nie był pewien, czy dziewczyna traktowała jego deklaracje poważnie. W końcu zawsze mówił dużo, aczkolwiek niekoniecznie z sensem. Choć zdawało mu się, iż jego zachowanie było wystarczającym dowodem miłości, powiedzenie kilku miłych słów nie było dla niego żadnym problemem. Miał zaś nadzieję, że blondynka – usłyszawszy to, co miał jej do powiedzenia – rozluźni się i nabierze odrobiny pewności. – Zawsze przy tobie będę. Przecież obiecałem, że się tobą zaopiekuję. Wiem, że się boisz, że jest ci ciężko. Wszystko dla ciebie jest tu obce. Zaczęłaś tak jakby nowe życie. Ale obiecuję ci, wszystko się ułoży. Zobaczysz! O nic się nie martw, damy radę. Skończysz szkołę i założysz swoją wymarzoną fundację. „Rodzinny Dom Pieska”, tak? – zaśmiał się. Opuszki jego palców ani na chwilę nie przestawały wędrować po jej nagiej skórze. – Mam nadzieję, że ten dom nie będzie za mały na sforę wściekłych psów… A jak będzie, to zbuduję nowy! Sam!
Zuza uniosła się lekko i z kpiącym uśmiechem spojrzała na sportowca.
– Dasz radę sam? Sam, to ty będziesz w stanie zapłacić robotnikom! – zażartowała się, delikatnie postukując palcami po jego brzuchu. Urażony chłopak zaś na chwilę przestał efemerycznie masować jej skórę, jednocześnie spoglądając na nią z pretensją.
– Nie myśl, że się do niczego nie nadaję. Ojciec nauczył mnie wielu rzeczy. Może i faktycznie bez niczyjej pomocy nie postawiłbym domu, ale odremontować ruinę umiałbym już bez problemu! – dodał pewnym siebie tonem. Dziewczyna lekko odwróciła głowę w jego stronę, by posłać mu szczery uśmiech, po czym z powrotem ułożyła się wygodnie na jego torsie. Lejkowicz zaś powoli zsuwając dłoń po jej plecach, ułożył ją wygodnie na talii dziewczyny, jednocześnie kontynuując swoją opowieść spokojnym, ciepłym głosem. – Wracając do tematu… Widzę, że jesteś zagubiona i że do końca nie potrafisz mi zaufać. Ale daj mi szansę. Udowodnimy twojej rodzinie, że daliśmy radę. A wyobraź sobie ich twarze, gdy za kilka lat zobaczą cię w telewizji. Na podium ty, ja i dwójka naszych dzieci…
Na dźwięk ostatnich słów wypowiedzianych przez chłopaka, zielonooka szybko poderwała się z jego ciała, rękami opierając o łóżko. Poczuwszy jednak, iż satynowa pościel powoli zsuwa się po jej skórze jednocześnie przykuwając zadowolone spojrzenie Lejka, lekko zarumieniła się i niemal natychmiast podciągnęła ją pod szyję, mocno zaciskając materiał pod pachami.
– Wszystko pięknie, kochanie. Tylko do pewnego momentu. Żadnych dzieci nie będzie. Nie ma mowy! Nawet sobie nie wyobrażaj, bo jeszcze narobisz sobie zbędnej nadziei. Nie! Ja mam już Burżuja! A jak tylko tobie włączy się instynkt ojcowski, to szybciutko pojedziemy do schroniska i wybierzesz sobie jakiegoś ślicznego szczeniaczka! – powiedziała bardzo stanowczym tonem, mimowolnie unosząc lekko głos oraz świdrując chłopaka wzrokiem. Oliwier zaś spojrzał na nią pobłażliwie, uśmiechając się zawadiacko.
– A skąd wiesz, że już nie jesteś w ciąży? – spytał, moszcząc się wygodnie na łóżku. Widząc zaskoczenie malujące się na twarzy blondynki, położył dłoń na jej ramieniu, po czym powoli przesunął nią po jej ręce. Delikatnie muskając palce dziewczyny, uniósł nonszalancko brew.  – Mam ci przypomnieć wczorajszy wieczór?
– O kurwa… – szepnęła Zuzka, zasłaniając usta dłonią. Jakby odcinając się od rzeczywistości, wbiła nieobecne spojrzenie w jedną z karmazynowych ścian sypialni. W jednej chwili w jej głowie zaczęły kumulować się wszystkie informacje o układzie rozrodczym, jakie kiedykolwiek zdołała posiąść: liczby, statystyki oraz rachunek prawdopodobieństwa. Usilnie starała się przypomnieć sobie datę ostatniej miesiączki, jednakże narastająca panika utrudniała jej spokojną analizę faktów.
Zauważywszy przerażenie dziewczyny, Lejkowicz palcem wskazującym delikatnie dźgnął ją w niewielki, odsłonięty fragment uda.
– Ziemia do Zuzki! – zawołał, uśmiechając się coraz to szerzej. Chcąc wyrwać dziewczynę z otępienia, przesunął swoją dłoń w górę jej uda, po chwili ukrywając ją pod kołdrą. Zielonooka zgromiła go spojrzeniem, nerwowo zrzucając jego rękę ze swojego ciała. Przez to, że chłopak rozproszył ją i wyrwał z zamyślenia, uniemożliwiając jej tym samym chłodną kalkulację, wpadła w nagły gniew, który choć na chwilę zastąpił uczucie paniki do tej pory ogarniające całe jej ciało.
– Ty cholerny patafianie! – warknęła. – Zrobiłeś to celowo? Dlaczego się nie zabezpieczyłeś? Dlaczego NAS nie zabezpieczyłeś?! Przecież w tym związku to ty jesteś ten odpowiedzialny! Teraz leć do mojego ojca i poinformuj go, że tak się mną opiekowałeś, że aż zrobiłeś mi bachora! – krzyczała, zaciskając dłonie na kołdrze, nerwowo skubiąc materiał. Widząc jej reakcję, Lejek wybuchnął gromkim śmiechem. Zuzka ponownie obdarzyła go morderczym spojrzeniem. – To nie jest zabawne!
– Ale twoja mina już owszem! – rzucił. Choć starał się opanować, niestety wciąż nie mógł przestać chichotać. Dziewczyna, kipiąc z wściekłości i frustracji, wzięła do ręki poduszkę, którą zamachnęła się, by wymierzyć żużlowcowi cios. Chłopak jednak w ostatniej chwili uchylił się, po czym złapał przedmiot w obie ręce, starając się wyszarpać go z rąk Orłowskiej.
– Żałujesz? – zapytał cicho, sprytnym ruchem przyciągając dziewczynę do siebie i spoglądając jej głęboko w oczy.
– Bynajmniej… – wyszeptała. Jej ciepły oddech omiótł twarz żużlowca, budząc w nim wspomnienia minionej nocy. Pragnąc je ożywić, złożył na ustach dziewczyny namiętny pocałunek, jednocześnie odchylając subtelnie kołdrę oraz zachłannie i łapczywie wodząc dłońmi po ciele blondynki.
– Koniec tego dobrego! – krzyknęła Zuza, odsuwając się i odgradzając od chłopaka poduszką. – Pora wstawać, leniu. Kto pierwszy idzie pod prysznic? Ty czy ja?
Żużlowiec spojrzał na nią i po raz kolejny tego ranka uśmiechnął się podstępnie, czym z lekka zaniepokoił swoją dziewczynę.
– Proponuję kompromis… Chodźmy razem – rzucił, pchając Zuzkę poduszką i wywracając ją z powrotem na łóżko. – Ale to za chwilkę…

***

Ulegając namowom pustego żołądka, Zuza w końcu postanowiła przygotować śniadanie dla nich obojga. Otworzyła lodówkę i skrzętnie sprawdziła jej zawartość. Nie zajęło jej to zbyt wiele czasu, ponieważ wciąż świeciła ona pustkami. Kiedyś w końcu będą musieli pójść do sklepu. „Pierwsze wspólne zakupy…” – przemknęło dziewczynie przez myśl. Nie chcąc jednak ponownie odpłynąć w marzenia, wróciła do przygotowywania posiłku. Z głębokich czeluści chłodziarki wydobyła twarożek i – o dziwo świeże – warzywa, których nie zużyła przy wczorajszej kolacji. Kiedy rozłożyła produkty na pobliskiej szafce, powoli rozejrzała się wokół w poszukiwaniu noża i deski do krojenia. Nigdzie ich jednak nie widziała. Musiała więc zacząć przeszukiwać szuflady. Choć ta część zadania mogłaby wydawać się najprostszą, Orłowska zabrała się za nią niechętnie. Mimo, że od kilku dni mieszkała u Oliwiera, nadal czuła się jak intruz. Było jej nieswojo, gdy myszkowała w jego prywatnych rzeczach. Niestety musiała przezwyciężyć swoje opory i przejrzeć przybory kuchenne. Powoli i niepewnie otworzyła pierwszą szufladę, w której od razu natknęła się na nóż. Dokładnie ten sam, który wczorajszego dnia miał przynieść jej ulgę oraz ukojenie. Wzięła go do ręki, by móc dokładniej mu się przyjrzeć. W słońcu jego ostrze mieniło się milionem barw widma niczym tęcza. Na pozór niewinny przedmiot wywołał u niej lawinę wspomnień. Przypomniała sobie swoje wizyty na strychu i szybko potrząsnęła głową. To już przeszłość. Dawne dzieje, do których za wszelką cenę nie zamierzała wracać. Bez zastanowienia z hukiem zasunęła szufladę i otworzyła kolejną. Jej oczom ukazała się imponująca mnogość przypraw, których większość niczego jej nie mówiła. Z ciekawością sięgnęła po jedną z nich.
– Do czego można używać kurkumy? – szepnęła sama do siebie, chowając torebeczkę. – I po co mu to, skoro on chyba nawet nie potrafi gotować?
W kolejnej znalazła woreczki do lodu, folię aluminiową i spożywczą oraz tym podobne rzeczy. Powoli zaczynała wątpić w sukces swoich poszukiwań. Zrezygnowana otworzyła ostatnią już szufladę. Wreszcie uśmiechnęła się. „Kto szuka, ten znajdzie” – pomyślała, wyciągając bambusową deskę. W końcu zebrała wszystkie potrzebne jej przyrządy i przeniosła je na blat roboczy. Kuchnia Lejkowicza, w porównaniu z jej dawną, zdawała się być ogromna. W przeciwieństwie do tego, co mogłoby się wydawać, dziewczynie wcale nie ułatwiało to pracy. Najzwyczajniej w świecie wszystkiego musiała szukać. Na małych przestrzeniach wszelkie potrzebne przedmioty miała bliżej siebie, pod ręką. Tutaj zaś nadmiar miejsca wywoływał chaos i dezorganizację. Musiała jednak wziąć się do pracy. Ochoczo więc umyła rzodkiewkę oraz pomidory i zaczęła je kroić. Niespodziewanie do jej uszu dotarło ciche trzaśnięcie drzwi. Zuzka mimowolnie wzdrygnęła się, przez co nóż obsunął się o kilka milimetrów, raniąc jej skórę. Odruchowo przysunęła ranę do ust, chcąc jak najprędzej zahamować krwotok. Przyczyną jej skaleczenia okazał się być żużlowiec, który właśnie wrócił ze spaceru z jej psem. Choć starał się iść tak, aby go nie usłyszała, nie udało mu się.  Momentalnie dotarły do niej ciche, rytmiczne kroki Oliwiera. Ukrywanie się na strychu przed satanistami sprawiło, iż stała się bardzo wrażliwa na tętent stóp. Chłopak, chcąc ją zaskoczyć, bez słowa podszedł i objął ją w pasie. Oparł podbródek na jej ramieniu, po czym najciszej jak tylko mógł szepnął jej do ucha:
– Stęskniłem się, kochanie… – wymruczał, lekko muskając wargami jej szyję. Dziewczyna nie odezwała się ani słowem. Nie zamierzała przerywać sobie pracy, ani też rozpraszać blondyna, gdy tak cudownie oddziaływał na jej zmysły. Dobrze wiedziała jednak, że Lejek nienawidził, gdy lekceważyła go choćby przez sekundę. Jakby czytając jej w myślach odsunął się od niej i – niby to od niechcenia – burknął:
– Idę zrobić kawę.
Dziewczyna straciła czujność i rozluźniła się. Żużlowiec zaś – zauważywszy jej rozkojarzenie –  bez skrupułów doskoczył do niej i niespodziewanie zaczął łaskotać ją tak intensywnie, iż prawie doprowadził ją do łez.
– Kretyn!!! Nienawidzę cię!!! – wrzasnęła, wymachując nożem w powietrzu. W odpowiedzi zaś Oliwier uśmiechnął się do niej ironicznie, po czym pocałował ją lekko w policzek i oddalił się w stronę ekspresu. Po chwili nozdrza dziewczyny wypełnił aromat świeżo mielonej kawy. Instynktownie odwróciła głowę w stronę zapachu, który tak uwielbiała. Widok Lejkowicza obsługującego ekspres wywołał na jej twarzy szczery uśmiech. Czyżby jej życie w końcu miało być szczęśliwe? Czy z odwiecznego koszmaru przeniosła się do krainy baśni?
– Długo zamierzasz tak stać i się szczerzyć czy w końcu dokończysz to śniadanie? – zażartował Lejkowicz, dostrzegłszy jej rozmarzony uśmiech. – Głodny jestem… – dodał, wyciągając rękę po plasterek warzywa.
– Tylko mi się tu nie przyzwyczajaj – prychnęła Zuza, uderzając go lekko w wierzch dłoni, po czym wróciła do krojenia rzodkiewek. Słowa chłopaka – choć wiedziała, że nie były poważne – sprawiły, że nagle zapragnęła ustalić zasady, jakie powinny zapanować między nimi, w ich wspólnym domu. – Nie myśl sobie, że jak cię troszkę lubię, to będę twoją pomocą domową. Mogę ci robić śniadania najwyżej raz w tygodniu. Może w niedzielę, bo wtedy w Polsce są mecze? Jeszcze się zobaczy. Ale w zamian za to codziennie chcę pachnącej kawy do łóżka. I niech ci się nie zdaje, że to ja posprzątam ten burdel, który wciąż jest w salonie. To nie jest robota Burżuja, więc nie zamierzam poczuwać się do odpowiedzialności… Wprawdzie nienawidzę nudy, ale pod takimi warunkami, z tobą nawet mogę ją zaakceptować. Trudno, niech stracę… Mam tylko nadzieję, że rutyna z tobą jest tak rutynowa jak twoje chore pomysły! – zaśmiała się. Oliwier odwrócił się w jej stronę i uśmiechnął się zalotnie.
– Ja ci dam rutynę! Ja ci dam nudne życie! – krzyknął, odkładając filiżanki, po czym niespiesznie przesunął się w stronę Zuzki. Niespodziewanie uniósł ją i posadził na blacie obok jej dotychczasowego stanowiska pracy, wciąż nie ściągając swoich rąk z jej talii. – Ja cię nie chcę martwić, ale chyba jednak jesteś w tej ciąży. Jakaś cholernie ciężka się zrobiłaś!
Mówiąc to, zaśmiał się w głos. Dziewczyna zaś odepchnęła go lekko i spojrzała na niego z wyrzutem. Dlaczego musiał jej przypominać o ich porannej rozmowie i niszczyć jej idyllę?! Ni stąd, ni zowąd Orłowska poczuła nagłą i nieposkromioną chęć zemsty. Ukradkiem przesunęła dłonią po blacie za swoimi plecami, poszukując czegoś niczym niewidomy. Kiedy w końcu napotkała miękkie, okrągłe warzywo, delikatnie zacisnęła na nim pięść. Mrużąc nieprzyjaźnie oczy, szybko wymierzyła i rzuciła przed siebie. Dojrzały, czerwony pomidor wylądował wprost na twarzy Oliwiera.
– Pogięło cię?! – wrzasnął zaskoczony chłopak, odskakując od Zuzki i ścierając z twarzy spływający sok. Po swojej dziewczynie spodziewał się wielu rzeczy, lecz na pewno nie ciosu warzywem.
– Mhm… – mruknęła, przesuwając się na brzeg blatu. Pragnąc zbliżyć się do chłopaka, oplotła nogami jego biodra i opierając przedramiona na jego barkach, przyciągnęła jego ciało z powrotem do skraju kontuaru. Po chwili wpatrywania się w jego cudownie niebieskie oczy, ujęła jego twarz w dłonie i złączyła ich usta w namiętnym pocałunku.

~`*~`~`*~`~`*~`~`*~`~`*~`~`*~`~`*~`~`*~`~`*~`~`*~`~`*~`~`*~`~`*~`~`*~`~`*~`~`*~`~`*~`~`*~`~`*~`~`*~`~`*~`~`*~``~`*~`~`*~`~`*~`~`*~`~`*~
Z racji tego, że zarzucacie nas jednym, jedynym pytaniem, na które już odpowiadałyśmy OGŁASZAMY WSZEM WOBEC I WSZYSTKIM Z OSOBNA, że „Antequam vadam…” liczy 36 rozdziałów. Jeśli jeszcze raz ktoś spyta nas o to, kiedy kończymy, Whatever go ukatrupi, a Whoever będzie stać obok i się brechtać.


17 komentarzy:

  1. Rozdział świetny, a co do końcówki to Zuza ma genialne pomysły :D
    Cieszę się, że dobrze im się układa.
    Pozdrawiam :)
    S.

    OdpowiedzUsuń
  2. O Boże, no normalnie was kocham! Lejka też no! Od początku sobie powtarzam żeby nie zapomnieć o tym, że ukatrupiłabym go gdyby obudził Zuzę! Tak nie można, hahha. A z tą ciążą to Zuza odrobinę przesadza, Oliwier jest odpowiedzialny i strasznie rozważny nie popełniłby błędu. Strasznie słodko wygląda to ich życie. Budzą się, on na spacer, a Zuza śniadanie + on kawa. Idealnie. Chciałabym takiego Oliwiera. I jak osobno się kąpali czy jednak razem? Hahahah, nic. Moja wyobraźnia nie za dobrze działa ;D Chciałabym zobaczyć minę Lejka dostającego pomidorem! Do matury to ona się nie pouczy hahhaa.
    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  3. Świetny rozdział! Wreszcie Zuzka się przełamała i wyznała, co czuje do Oliwiera... Swoją drogą tworzą naprawdę uroczą parę i kibicuje, aby im się udało...Pozytywnym zaskoczeniem jest to, że Zuza dostrzegła, że mieszkanie z Lejkiem przynosi jej szczęście, nie zamęcza się wyrzutami sumienia, tylko myśli pozytywnie... Oby tak było do końca!

    OdpowiedzUsuń
  4. Najlepszy rozdział jaki się wam udał ^^ kocham was:* to jest genialne

    OdpowiedzUsuń
  5. Ponieważ pierwsza część rozdziału była dalszą kontynuacją najpiękniejszej sceny ever, która pojawiła się w poprzednim, to dosłownie rozpływałam się przed monitorem, szczerząc zęby jak idiotka. Czy ja już mówiłam, jak bardzo kocham Oliwiera i Zuzkę razem? Pewnie już wielokrotnie o tym napomknęłam, a jeśli nie, to dało się to wywnioskować z moich pełnych miłości komentarzy, w każdym razie wiedzcie, że to jedna z moich ulubionych blogowych par, słowo daję. To urocze, że Oliwier nie chciał budzić Zuzy, zresztą ona potem również starała się nie ruszać, żeby nie przerywać jego drzemki. Takie drobne gesty mówią zdecydowanie więcej, niż słowa! Mimo to cieszę się, że główna bohaterka zdobyła się na taką szczerość. Jako że sama mam spore trudności z wyznaniem własnych uczuć, po prostu mnie blokuje i się wstydzę, to mogę się domyślić, ile siły znalazła w sobie Zuzka, żeby powiedzieć to wszystko. A odpowiedź Oliwiera w pełni mnie usatysfakcjonowała, właśnie coś takiego spodziewałam się usłyszeć ;3 Szkoda tylko, że potem atmosfera raptownie się zmieniła. Oni naprawdę się nie zabezpieczyli?! Bo cały czas czekałam, aż Lejkowicz zacznie się śmiać jeszcze głośniej i nie wiem, wyciągnie spod łóżka zużytą prezerwatywę czy coś w tym stylu XD Cóż, wiadomość o ciąży nawet i mnie by nie ucieszyła, ale jeśli już tej dwójce przydarzy się dziecko, to na pewno jakoś to ogarną. Wierzę, że w każdej sytuacji sobie poradzą.
    Dalsza część to też tylko istna sielanka. Oliwier na spacerze z Burżujem, Zuza przygotowująca śniadanie, łaskotki, śmiechy, czułe gesty. Po prostu kocham czytać o czymś takim. Mam nadzieję, że życie Oliwiera i Zuzki się ułoży, że faktycznie już zawsze będą razem, bo dzięki temu przetrwają nawet najgorsze dni.
    Ciekawa jestem, co wydarzy się dalej. I jestem szczerze zasmucona faktem, że niebawem koniec opowiadania :(
    Pozdrawiam <3

    OdpowiedzUsuń
  6. Muszę wam powiedzieć (bo oczywiście ja renifer, ostatnio za cholerę nie mogę nic przeczytać w czasie, ale nie ważne), że scena z poprzedniego rozdziału była najpiękniejszą i najcudowniejszą jaką czytałam. A ostatnio przecież roi się od takich momentów, które właściwie bardziej przypominają porno, niż te cudowne chwilę, które ukazałyście wy. Każdy dotyk, gest, słowo, westchnienie opisane w tak idealny sposób. Rozpłynęłam się i zastanawiam się czy zostały po mnie chociaż jakieś wnętrzności, albo oko na przykład, umh, nie słuchajcie mnie.
    Scena była piękna, tak piękna że aż zaraz ponownie się rozpłynę hah. Wielkie pokłony w waszą stronę.
    Ale wróćmy na chwilę do momentu przed ową sceną. Rozumiem, w każdym calu, że się martwi, że ma tak dużo na głowie, jednak gdy wzięła nóż, miałam ochotę ją udusić własnymi rękami! Jest ktoś kto robi dla niej tak wiele, że aż głowa boli, a ona chce go przywitać z podciętymi żyłami. Niech ją Bóg strzeże, bo jak jeszcze teraz to naprawdę ją uduszę.
    Początek tego rozdziału i myśl o drugiej osobie by jej nie obudzić, choćby najmniejszym gestem. Uwielbiam. Tak, przyznam się że Zuza i Oliwier to moja ulubiona para na blogosferze. I och, jestem tak bardzo szczęśliwa i zarazem dumna, że Zuza przyznała się na głos do swoich uczuć, co nie było zapewne dla niej łatwe i całkowicie ją rozumiem. Słowa Oliwiera, były wspaniałe. Cóż, nie byliby też moją ulubioną parą, gdyby nie ich kłótnie. Chodzi mi po głowie teraz pewna myśl, którą chyba zostawię dla siebie, ha! ( więc po co w ogóle o niej wspominam)
    Końcówka, to scena o której jeszcze nigdy nie słyszałam. Przywalić komuś pomidorem prosto w twarz w takim momencie musi być naprawdę ... zabawne :D
    To chyba najbardziej nierozgarnięty komentarz jaki dostaniecie ode mnie... Wybaczcie.
    Jest mi tak przykro, że powoli zbliżamy się do końca.... Myślę, że długo nie będę mogła przestać myśleć o tym opowiadaniu. Cóż, czekam na kolejny! :)
    Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  7. Jak ja uwielbiam Oliwiera! Szczególnie za te wszystkie drobne i na pozór nieistotne rzeczy, które robi. Na przykład właśnie to leżenie w niewygodnej pozycji tylko po to, by Zuza sobie dłużej pospała.
    Ta noc była dla Zuzy cudowna i dziewczyna pewnie nie mogła uwierzyć, że coś takiego spotkało ją w prawdziwym życiu. W końcu do tej pory każdemu jej dniu towarzyszył przede wszystkim smutek (przynajmniej do czasu poznania Oliwiera) i chyba główna bohaterka powoli uwierzyła, że szczęście nie jest dla niej. Wcale mnie nie zdziwiło jej przekonanie o tym, że wszystko było jedynie wytworem wyobraźni, sennym marzeniem.
    Zastanawiam się, czemu Zuza tak bardzo nie chce mieć dzieci. Czy to przez to, jak wyglądały jej relacje z rodzicami? Wydaje mi się, że i tak kiedyś dziewczynie może się uruchomić instynkt macierzyński i sama zapragnie córki albo syna. A może po prostu na razie jest na tyle młoda, że nie myśli o tym, jak to będzie kiedyś i o zakładaniu rodziny.
    Jestem przekonana, że życie z Oliwierem nie może być nudne. Tym bardziej, kiedy dziewczyną, która z nim mieszka, jest akurat Zuza. Oni oboje mają wiele pomysłów, czasami dziwnych, ale na pewno sprawiających, że rutyna nie ma jak zagościć w ich codzienności. Na pewno wspólne mieszkanie służy im obojgu, bo Oliwier jest szczęśliwy, a Zuza wreszcie zaczęła się uśmiechać. No i nawet zdobyła się na to, żeby wyznać chłopakowi swoje uczucia i wprost powiedzieć, co myśli. To ostateczny dowód na to, że Lejkowicz zdołał się przebić przez mur do tej pory otaczający dziewczynę i zdobyć jej zaufanie.
    Pozdrawiam
    koszmar-na-jawie
    b-u-n-t

    OdpowiedzUsuń
  8. świetny rozdział :* Zuzka w końcu wyznała Oliwierowi co czuje :) szkoda, że nie dokończyłyście sceny seksu ale tak to jest super :)

    OdpowiedzUsuń
  9. Too... kiedy kończycie? D: *ucieka bardzo szybko, widząc wzrok Whatever * żartowałam!! :<
    Zuza wreszcie odważyła się mu powiedzieć o swoich uczuciach! Ten rozdział jest tak słodko-sielankowy, że aż boję się zobaczyć nowy rozdział. Bo zaraz pewnie zmącicie totalnie to szczęście Zuzy i będzie smutno ;_; jak macie coś takiego w zanadrzu to ja poproszę parę paczek chusteczek na zapas, bo Wrocław kochany nawiedzi powódź :C
    A Oliwier jest tu takich kochany! Tylko jak grzebała w szafkach to miałam wrażenie że zaraz znajdzie coś co im zepsuje sielankę, cóż, najwidoczniej się myliłam :|
    Czekam na zwrot akcji, którego wręcz się boję ._. LOGICZNE.
    Wybaczcie długość tego komentarza, ale gdybym tego nie napisała dziś, to pewnie zwlekałabym dalej, w wyniku czego strasznie długo musiałybyście czekać :< ale od nowego rozdziału przychodzę punktualnie! :3
    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  10. Energiczny, świeży post. Po prostu genialny:* Zuza bardzo przywiązała się do Oliwiera. Podziwiam jej zachowanie i to jak wyznała chłopakowi swoje uczucia. Nie spodziewałam się, że to nastąpi tak szybko. Ale cieszę się, że tak to wygląda. Uczucia w tym rozdziale zostały napisane PERFEKCYJNIE. Aż się zastanawiam co teraz się wydarzy. Teraz kiedy już wszystko jest takie idealne. Co sprawi, że ich życie znów będzie zgadzało się z szablonem waszego bloga.
    Z niecierpliwością wyczekuje^_^ Pozdrawiam i zapraszam do mnie na kolejny rozdział.:**

    OdpowiedzUsuń
  11. Po pierwsze to mówię Wam, że powinnam teraz uczyć się na niemiecki i polski, a zamiast tego czytam ten rozdział. Nie miałam czasu, aby zajrzeć tu wcześniej, a dzisiaj jest czwartek, a jutro będzie piątek, piąteczek, piątunio <3333 #Kocham Cię <3 więc już jutro nowy rozdział, a już nie będę taka chamska i Wam skomentuję. :P
    Lejek ma szczęście, że jej nie obudził. Chyba nikt nie lubi jak się go wyrywa z wspaniałego snu. Jeszcze jak ktoś to robi w delikatny sposób to można to przeżyć (doskonałym przykładem jest mój tata :D ). Był kiedyś komentarz, w którym o nim nie wspomniałam? No ale co się dziwić jak on jest taaaki kochany :) W każdym bądź razie, gdyby Oli obudził Zuzkę mogłaby się np. na niego fochnąć. A właśnie wiecie, że FOCH ma inne, tajemnicze znaczenie? Ale lepiej nie będę Wam tego mówiła ;)
    "Chyba nie będzie spała do południa" pfff! A byś się zdziwił! Ja nawet potrafię spać do 12 a czasem nawet do 13! Co prawda potem mam taki zjebany dzień i nic mi się nie chce, ale przynajmniej trochę odeśpię.
    A kto by się tam przejmował maturą jak obok jest taki chłopak jak Oliwier. Matura to bzdura. Dobra, wiem że Wy piszecie/zdajecie te całe testy, ale ja tam ciągle uważam że to jest niepotrzebne i nigdy w życiu nie przydadzą mi się wyrażenia algebraiczne. Tak, nienawidzę matmy! Boże, jest ktoś kto w ogóle to lubi? Mój kuzyn jest dobry w te klocki. Serio, on ciągle jeździ na jakieś konkursy. Pamiętam swój konkurs z matmy. Jak dostałam te kartki w ogóle nie rozumiałam zadań i pozaznaczałam byle jakie odpowiedzi byle tylko jak najszybciej wyjść z tej klasy :D Tak, wiem jestem zajebista nie musicie mi tego mówić XD
    "Choć przez cały wieczór trwali pośród sielanki, Zuza pragnęła tylko i wyłącznie tego, aby Lejkowicz został przy niej już na zawsze." Na zawsze, jesteś dla mnie.
    Twój obraz w mojej głowie nie zgaśnie,
    Nie zgaśnie, nie wyblaknie.
    Zachowam Cię już w sercu na zawsze,
    Na zawsze, jesteś dla mnie
    I zostań już.
    Dawid <333
    ale mnie dzisiaj jebie. Chyba będzie padał deszcz... Jezu, mówię jak moja mama i pani od przyrody O_o
    "Później się kochali" czy tylko ja nie lubię tego określenia? Jest takie dziwne... takie niewspółczesne. Wiecie, młodzież dzisiaj posługuje się innym językiem :D
    Nie no ja nie mogę tego czytać bo mam takie skojarzenia XD kiedyś czytałam na fb, w sumie to czytałam na obrazku, że zboczona kobieta to największy skarb dla mężczyzny. Także mój Trynkiewicz już może zazdrościć mojemu przyszłemu chłopakowi (o ile będę jakiegoś miała. Jednak wolałabym nie mieć).
    Wiem jak trudne dla Zuzy było powiedzenie Oliwierowi "Kocham cię". To jest takie... jakby to nazwać... trudne.
    #doświadczony, #umiejętności, #technika Wy nie możecie używać takich słów przy mnie! Za chwile będę wyobrażała sobie Oliwiera w akcji. Jeszcze tego by brakowało!
    A poza tym muszę się Wam pochwalić, że właśnie przegrałam w szachy. Boże, ja gram w szachy O_o To że ja nie jestem normalna to już wiem od dawna, ale nie myślałam, że ta choroba jest aż tak rozwinięta o_O
    "Zachowam Cię już w sercu na zawsze,
    Na zawsze, jesteś dla mnie" no co, Oliwier powiedział "Jestem i będę zawsze"
    "ty, ja i dwójka naszych dzieci…" WHAT? Czy Ciebie Oliwier już do końca pogrzało? Chyba nawdychał się za dużo metanolu. Albo to dlatego, że nie przespał drugiej nocy z rzędu i teraz bredzi głupoty.
    Zuza dobrze gada, polać jej!
    "Przecież w tym związku to ty jesteś ten odpowiedzialny!" :D hahahahahahahahahahah :D hahahahahaha :D #made my day :D nieważne, że jest już wpół do dziesiątej XD
    Teraz to już w ogóle nie wyjdą z łóżka!
    A ja wiem do czego używa się kurkumy! Do chińszczyzny! Ha! Przynajmniej coś wiem o gotowaniu.
    Folia aluminiowa, powiadasz? ^^ to je aluminium, tego nie pomalujesz :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jest już późno, a ja jestem zmęczona, ale czy oni się całowali przez pomidora? fuuuuj :/
      Nie, nie, nie!!!!!! Nie piszcie mi, że zostały jeszcze tylko 4 rozdziały! Ja tam ciągle wierzę, że Wy nas wkręcacie i jeszcze będzie z dwadzieścia rozdziałów. Nie no, kogo ja próbuje oszukać? :'( już wczoraj wystarczająco się napłakałam.
      Już się boję jak Wy to skończycie. Po Was można spodziewać się wszystkiego i naprawdę nie zdziwiłabym się, gdyby Oliwier miał jakiś wypadek na torze, a potem by umarł i Zuzka by tego wszystkiego nie wytrzymała i poszłaby skoczyć z mostu w Toruniu. Nie, nawet o tym nie myślcie!
      Czytając komentarze do góry mam wrażenie, że jestem jedyną osobą, która się tak bardzo nie jara Oliwierem i Zuzą. #rzygam tęczą
      Już mam dosyć wszystkich love story gdzie życie jest takie piękne i wspaniałe. A wcale takie nie jest! Life is bitch, a ludzie to kurwy.
      Dziękuję za uwagę, dobranoc.

      Usuń
    2. Klauduś, Słońce Ty moje. Nie wiem, pod wpływem czego jesteś, ale jutro pewnie będzie cholernie bolał Cię łeb. Chyba, że to słuchanie Kwiatkowskiego *Whatever się przeżegnała* sprawia, że zaczęło Ci odbijać... Tak czy owak - w tym stanie i tak byś się niczego nie nauczyła.

      Odnoszę wrażenie, że za wszelką cenę chcesz udowodnić nam, że pomimo wieku, jesteś totalnym zboczeńcem. A do tego zamierzasz pokazać, że jesteś na tyle dojrzała, by wypowiadać się na tematy dla dorosłych. A ja i tak swoje wiem. Zboczenie to rozszyfrowywanie skrótu F.O.Ch. (Tak, znamy to)? Takie teksty świadczą wyłącznie o tym, w jakim towarzystwie się obracasz. I to z pewnością nie w pozytywnym sensie.
      Wiesz, mój najlepszy kumpel z podstawówki na powitanie mawiał "Chapaj dzidę", więc mnie już niczym nie zaskoczysz. W zasadzie to nikt już nie zaskoczy.
      Ale nieważne. Zboczony człowiek jest wtedy, gdy niestosowność swoich słów odkrywa dopiero wówczas, gdy towarzystwo zwróci mu uwagę, bo zboczeństwa tworzysz sam, a nie powtarzasz po innych (swoją drogą to często bywa wręcz niesmaczne). Chodzi tu o epickości typu "linijka", "burrito", "tunele", "gumowy tor" czy "zabawa w zakładanie gumki i ciągnięcie pręta". Ale mnie wolno, ja jestem pełnoletnia. A oświecać Cię nie będę, bo jeszcze dzieciątko mi krwotoku z nosa dostanie ;)
      Niemniej wiedz, że najwyższy poziom zboczeństwa jest osiągnięty dopiero wtedy, gdy człowiekowi kojarzą się takie rzeczy firanka, wiewiórka albo folia aluminiowa.

      Kto lubi matmę? Ja! A także Whoever (chociaż ona bardziej)! 2:0 dla nas xD

      Wiesz co? Tak, kochali się! Pieprzyć, bzykać, dymać, ruchać i pierdolić to oni się będą w 33! Ale w poprzednim rozdziale oni się KOCHALI! Bo to, co zrobili było wyrazem miłości, pożądania, ale i wzajemnego szacunku, a nie potrzebą zaspokojenia popędów fizjologicznych. Kiedyś zapewne zrozumiesz różnicę. Bo jest znaczna, uwierz na słowo.

      A co do pomidora, oni w ogóle lubią pomidory. W różnych kombinacjach.
      I Zuzajc nigdy w życiu nie skoczyłby z mostu. Zwłaszcza w Toruniu. Żeby Miedziak natrafił na jej zwłoki? Pfff!

      Z wyrazami szacunku,
      Whatever, która miała tak fatalny humor, że aż postanowiła wychowywać swoją ukochaną czytelniczkę!

      Usuń
    3. "I Zuzajc nigdy w życiu nie skoczyłby z mostu. Zwłaszcza w Toruniu. Żeby Miedziak natrafił na jej zwłoki? Pfff!"

      Te dwa zdania rozłożyły mnie totalnie na łopatki i nie mogę przestać się śmiać, a to akurat dzisiaj było mi bardzo potrzebne. Dziękuję. :D

      Usuń
  12. Ojej, początek to jakby dalsza część tej przecudownej sceny i tak jak i rozdział wcześniej, czytając, rozpływałam się w zachwytach.
    Wiadomo, słowa nie znaczą wiele, ale, naprawdę dobrze, że powiedzieli sobie co nieco. W końcu czasami różne niedomówienia są źródłem wszelkich wątpliwości, zła itd. :) A odpowiedź Oliwiera była równie cudowna... Tylko potem pomidor trochę namieszał :D Biedny Lejek... I biedny pomidor, bo został użyty w niespodziewany sposób ;)
    Rozdział jest cudowny. Wydaje się, że Zuzka się przełamała, odnalazła u Oliwiera i wszystko zapowiada się świetnie (oby jeszcze matura dobrze poszła). Mam nadzieję, że nie czeka na mnie w kolejnej części jakiś okrutny zwrot akcji, bo moje biedne serduszko ciężkie takie rzeczy znosi. Bardzo przepraszam, że nie zdążyłam dotrzeć na czas, ale ten tydzień był zupełnie okropny... Nic, przynajmniej dzięki temu nie muszę rozstawać się z Zuzą i Oliwerem na długo, bo już czeka następne spotkanie z nimi :) Daje tutaj tylko na szybko znać, że przeczytałam i już biegnę do kolejnego rozdziału.
    Pozdrawiam <3

    OdpowiedzUsuń
  13. Ubawiłam się czytając ten rozdział. Kłótnie Zuzy i Oliwera są jak sprzeczki małych dzieci o ulubioną zabawkę. To wspaniałe, że chłopak wniósł tyle radości w życie Orłowskiej. Chyba taka stabilizacja i rutyna była jej potrzebna. W końcu dość przykra przeszłość może odejść w niepamięć. Najważniejsze, że Zuza w końcu przyznała się przed samą sobą, że kocha tego swojego żużlowca. W sumie jak tu go nie kochać.

    Chciałam bardzo przeprosić za tak późne komentowanie tego rozdziału. Obiecuję poprawę. :)

    OdpowiedzUsuń
  14. Jestem pod prawdziwym wrażeniem tego rozdziału. Nie można powiedzieć, że był emocjonujący albo że zasypałyście nad akcją mrożącą krew żyłach. A mimo to czytało się go niesamowicie ja osobiście nie mogłam się od niego oderwać ani na moment. Związek Zuzki i Lejka od początku można bylo zaliczyć do oryginalnych. Oryginalne poznanie, oryginalne charaktery, oryginalne kłótnie, a teraz jeszcze oryginalna kontynuacja. Jedno jest pewne, są dla siebie stworzeni. Gdy ona się złości- on wie jak ją uspokoić, gdy wybucha gniewem- on podchodzi i ją całuje, gdy mu dogryza - on najlepiej wie jak jej odpowiedzieć. Znają się jak łyse konie, bez słów potrafią się zrozumieć, a to jest fantastyczne. Oliwier poznał już wiele dziewczyn, a mimo to z żadną nie było mu tak dobrze. Zuza natomiast przed nikim się nie otworzyła (a co dopiero seksualnie!), a Lejek mimo to potrafił ją zdobyć i rozkochać. Są jak ogień i woda. A związek tworzą cudowny!
    Byłam pod prawdziwym wrażeniem opisów na początku. Zadbałyście o każdy szczegół sprawiając, że te przemyślenia, rozterki i szczęście wydało się strasznie realne i czytając czułam się jak jakiś element ich świata. Wielki szacunek! :D
    Ale muszę się przyznać, że od samego początku do końca bałam się, że się pokłócą. Zuzka jest mega wybuchową osobą i za każdym razem gdy tylko widziałam wykrzyknik przy jej wypowiedzi było : "oho, zaraz się zacznie". A jednak była to tylko gra słowna, która wprowadzała mnie non stop w błąd, ale jestem wdzięczna! Bo chyba bym wyszła z siebie jakby każdy ich dzień kończył się jakąś awanturą. Oczywiście, trzeba się jakoś dotrzeć, ale bez przesady! I mam nadzieję, że szybko nauczą się ze sobą żyć i unikną niepotrzebnych sprzeczek.
    Ale Lejka muszę chyba zbić... Czemu się nie zabezpieczył!? Ja rozumiem, że w jego sytuacji nie byłoby ciężko z posiadaniem dziecka (ze względów, że nie musiałby się martwić o jego utrzymanie), ale chyba są trochę za młodzi na nie. Poza tym Zuza chce iść na studia, a dziecko zrobiłoby z niej kurę domową. Sprzątanie, pranie, wychowywanie, gotowanie dla męża/chłopaka utrzymującego rodzinę. Nie, nie, nie! Nie widzę Zuzki w tej roli. Jeszcze nie teraz. Będzie musiała pomyśleć o tabletkach skoro Lejek jest skory do zapominania o tak ważnych rzeczach!

    OdpowiedzUsuń

Szablon by Rowindale